[ พบกันเพื่อลาจาก... พลัดพรากเพื่อพบเจอ... ]
ช่วงชีวิตยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาของฉัน
ได้พบเจอผู้คนมากมาย
บางคนได้คบหาจนสนิทเป็นเพื่อนรู้ใจ
บางคนผ่านเข้ามาเพียงเพื่อผ่านไป
ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ
แต่ฉันก็อยากจะเก็บบันทึกช่วงเวลานั้นไว้
เมื่อถึงวันที่เราต้องไกล
จะได้มีเครื่องเตือนใจให้คิดถึงกัน
เป็นความบังเอิญในชีวิต หรือโชคชะตาที่คิด ขีดเขียนให้เธอข้างกาย
ตอบลบไม่รู้ สุดเส้นทางเมื่อไหร่ หรือจะเป็นยังไง แค่เพียงตอนนี้
เก็บเกี่ยวทุกอย่างทีมี ใช้คืนและวันที่ดี ให้คุ้มค่าในหัวใจ
เมื่อวัน ฉันและเธอค้องไป เพราะไม่รู้เมื่อไหร่ ใกล้หรือไกลกัน
เราจะมี เวลาที่แสนดี ในวันที่เงียบเหงา
เราจะมี เรื่องราวให้ฝันดี ในบางคืนที่มันอ่อนไหว
เมื่อวันพรุ่งนี้ จะไม่ได้พบกัน เก็บสิ่งเหล่านั้น ของวันที่เคยสดใส
ถ้อยคำ และท่วงทำนองของใจ แม้ไม่เคยมากมาย เท่าไหร่ก็ตาม
เมื่อวันพรุ่งนี้ จะไม่ได้พบกัน ให้สิ่งเหล่านั้น เป็นดังบทเพลงเรียงร้อยหัวใจ
ทุกวันที่ต้องไกล เราจะได้พบกันใหม่ อย่างที่ใจต้องการ
เราจะมี เวลาที่แสนดี ในวันที่เงียบเหงา
เราจะมี เรื่องราวในฝันดี ในบางคืนที่มันอ่อนไหว
เมื่อวันพรุ่งนี้จะไม่ได้พบกัน เก็บสิ่งเหล่านั้น ของวันที่เคยสดใส
ถ้อยคำ และท่วงทำนองของใจ แม้ไม่เคยมากมาย เท่าไรห่ก็ตาม
เมื่อวันพรุ่งนี้ ถ้าไม่ได้พบกัน ให้สิ่งเหล่านั้น เป็นดังบทเพลงเรียงร้อยหัวใจ
ทุกวันที่ต้องไกล เราจะได้พบกันใหม่ อย่างที่ใจ ต้องการ